(Μιλώντας για τον Πούτιν)
του Vitaly Mansky
Ένα εσωτερικό βλέμμα στα ενδότερα μιας εξουσίας, η οποία είναι στη φάση της αναρρίχησης, λίγο πριν την εγκαθίδρυσή της, το ντοκιμαντέρ του ουκρανού Vitaly Mansky είναι μια εκ των έσω καταγραφή ιστορικών στιγμών.
Σημείο αφετηρίας είναι η πρωτοχρονιά του 2000, όταν ο Boris Yeltsin παραχωρούσε την εξουσία του στον ανερχόμενο Vladimir Putin. Ο Vitaly Mansky παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τα της προεκλογικής εκστρατείας που αποτέλεσμα της ήταν η αναρρίχηση στην εξουσία. Η αδιάλειπτη παραμονή του Vladimir Putin στην ανώτερη εξουσία μέχρι σήμερα καθιστά εκείνη τη χρονική περίοδο, της προεκλογικής εκστρατείας, άξια προσοχής.
Σχολιάζοντας εκ των υστέρων ό,τι παρακολουθούμε, ο σκηνοθέτης συνθέτει το ντοκιμαντέρ με λήψεις της εποχής. Πέραν του Vladimir Putin, στις εικόνες του ντοκιμαντέρ παρουσιάζονται και οι πρώην πρόεδροι Mikhail Gorbachev, Boris Yeltsin καθώς μετέχουν εξ αντανακλάσεως των πολιτικών εξελίξεων. Όντας σε μια προνομιακή θέση και έχοντας μια ελεύθερη πρόσβαση στο εσωτερικό κύκλο της εξουσίας, ο σκηνοθέτης παρακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία (... και τα παρασκήνια της) για τις ανάγκες γυρισμάτων προπαγανδιστικών ντοκιμαντέρ. Και γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και αυτοκριτικό.
Ό,τι παρακολουθούμε σ’ αυτό είναι τον κυνισμό της εξουσίας να οικοδομείται και να διαμορφώνεται σιγά- σιγά: τα παρασκήνια της επίσκεψης στην παλιά δασκάλα του υποψήφιου προέδρου είναι αποκαλυπτικά. Παράλληλα, όμως, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποιου είδους αθωότητα: ο Vladimir Putin προσπαθεί να πείσει τον σκηνοθέτη για την ορθότητα των απόψεών του.
Ωστόσο ό,τι απομένει στο τέλος από αυτό το ντοκιμαντέρ είναι μια σαιξπιρική επίγευση: σε μια σκηνή ο Vitaly Mansky παρουσιάζει μια σύσκεψη των στελεχών της προεκλογικής εκστρατείας αφού το αποτέλεσμα των εκλογών έχει κριθεί. Παρουσιάζει ένα- ένα τα στελέχη και αφηγείται τη συνέχεια της διαδρομής τους: πλην ελαχίστων εξαιρέσεων πέρασαν στην αντιπολίτευση του Vladimir Putin, ενώ κάποιοι από αυτούς έφυγαν από τη ζωή με τρόπους όχι και τόσο φυσιολογικού...
Δημήτρης Μπάμπας
