(Οι αγώνες μας)
του Guillaume Senez
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Όταν προετοίμαζα την πρώτη μου ταινία (Keeper), η μητέρα των παιδιών μου και εγώ χωρίσαμε. Έμαθα, όπως και ο Ολιβιέ (Ρομέν Ντιρίς) στην ταινία, να ζω μόνος μου μαζί τους, να τα παρατηρώ, να τα ακούω και να τα καταλαβαίνω. Αυτή ήταν μια καθοριστική περίοδος στη ζωή μου, σαν άντρας αλλά και σαν σκηνοθέτης. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν τα πράγματα αν ήμουν εντελώς μόνος μου, αν ήμουν χήρος ή εγκαταλελειμμένος. Η απάντηση είναι απλή: Δεν θα τα είχα καταφέρει να βρω την σωστή ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική μου ζωή και στην οικογενειακή ζωή.
Η δομή της ταινίας είναι φτιαγμένη από δύο ιστορίες που τέμνονται: την εξαφάνιση της συζύγου και μητέρας, της Λώρα και τους εργατικούς αγώνες στους οποίους είναι αναμεμειγμένος ο Ολιβιέ. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει μια αντιστροφή: από τη μία ένας άνδρας που τον εγκατέλειψε η γυναίκα του με τα δύο του παιδιά, κάτι που δεν είναι συχνό στις ταινίες, και από την άλλη η σταδιακή μείωση της ανθρώπινης αξίας στην τωρινή μορφή του καπιταλισμού.
Δεν είμαι κάποιος που κάνει θεωρητικές ταινίες. Προσπαθώ να παραμείνω στο ανθρώπινο επίπεδο, να είμαι ρεαλιστής και να συνδέομαι με τα ανθρώπινα συναισθήματα. Οι Αγώνες Μας απεικονίζουν μια άποψη του σημερινού κόσμου της εργασίας, όπως είναι σήμερα και πιο ειδικά τις επιπτώσεις που έχει στις οικογένειες. Ήθελα να δείξω έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να καταλάβει πώς να βοηθήσει τους ανθρώπους που αγαπά. Είναι ένας υπεύθυνος ομάδας που ενδιαφέρεται πολύ για τους συναδέλφους του, αλλά όποτε τα πράγματα αγγίζουν μια πιο προσωπική σφαίρα όλα γίνονται δύσκολα για εκείνον. Αναγνωρίζω τον εαυτό μου στον Ολιβιέ από πολλές απόψεις: Είμαι πολύ καλός στο να εξηγήσω ένα μαθηματικό πρόβλημα σε οποιοδήποτε άλλο παιδί εκτός από τον γιο μου, με τον οποίο χάνω την υπομονή μου αμέσως. Και η αίσθηση ότι είναι δύσκολο να βοηθάς τους ανθρώπους που αγαπάς είναι κάτι που καταλαβαίνω πολύ καλά.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)