(Δυστυχώς,απουσιάζατε)
του Ken Loach
O Ricky, η Abby και τα δυο τους παιδιά ζουν στο Newcastle. Είναι μια δεμένη οικογένεια που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον, αλλά η ζωή τους κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, αφού από την οικονομική κρίση του 2008 και μετά παλεύουν με τα χρέη. Ο Ricky περνά απ' τη μια δουλειά στην άλλη, ενώ η γυναίκα του, που αγαπάει αυτό που κάνει, φροντίζει ηλικιωμένους. Kι ενώ και οι δύο εργάζονται περισσότερο από παλιά συνειδητοποιούν ότι ποτέ δε θα μπορέσουν να αποκτήσουν οικονομική ανεξαρτησία ή ένα δικό τους σπίτι. Η τεχνολογία όμως με την επανάσταση στις εφαρμογές προσφέρει στο Ricky μια χρυσή ευκαιρία. Το αυτοκίνητο της γυναίκας του θα πουληθεί και ο ίδιος θα πάρει μια τολμηρή απόφαση : να αγοράσει ένα καινούριο φορτηγάκι και να αναλάβει τη δική του εταιρεία μεταφορών. Μα παρόλο που η οικογένεια φαίνεται ενωμένη, οι συνθήκες θα τους σπρώξουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Κι ο μοντέρνος κόσμος που εισβάλει στο οικογενειακό τους σύμπαν θα τους επηρεάσει καθοριστικά. Έχοντας σταθερά στο πλευρό του τον Paul Laverty ως σεναριογράφο, ο Loach αφηγείται για άλλη μια φορά “μια ιστορία που είναι πολλών, πολλών ανθρώπων”, κινούμενος στα ίδια μέρη που είχε γυριστεί η βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα ταινία του “I, Daniel Blake”(2016) .
Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη
[Μερική απασχόληση] Μου έκανε εντύπωση πόσες ώρες πρέπει να δουλεύουν για να ζουν αξιοπρεπώς, καθώς και η εργασιακή ανασφάλεια που βίωναν. Είναι αυτοαπασχολούμενοι, αλλά αν κάτι πάει στραβά, παίρνουν όλο το ρίσκο πάνω τους.
(...) Οι επιπτώσεις που έχει αυτή η πίεση στην προσωπική και οικογενειακή ζωή των ανθρώπων είναι στο επίκεντρο της ταινίας. Στην περίπτωση του πατέρα της οικογένειας, η απόφαση του να κάνει στροφή καριέρας και να γίνει αυτοαπασχολούμενος μικρο-μεταφορέας τον φέρνει σε επαφή με μια νέα τεχνολογία που κάνει τη δουλειά του πολύ απαιτητική. «Η πιο εξελιγμένη τεχνολογία βρίσκεται στην καμπίνα του οδηγού και του δείχνει τους δρόμους, επιτρέποντας στον πελάτη να ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται το δέμα του και σε πόση ώρα θα φτάσει. Ο πελάτης κάθεται σπίτι και μπορεί να δει τη διαδρομή του οχήματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι οδηγοί εξαντλούνται στους δρόμους, τρέχοντας να προλάβουν τις προσδοκίες που γεννά αυτός ο εξοπλισμός. Η τεχνολογία είναι καινούρια, η εκμετάλλευση είναι παλιά ιστορία.
(...) Είναι λογικό αυτό το σύστημα; Είναι λογικό να παραλαμβάνουμε τα ψώνια μας από έναν άνθρωπο σε ένα φορτηγό που τρέχει 14 ώρες τη μέρα; Θέλουμε έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δουλεύουν κάτω από μεγάλη πίεση, επηρεάζοντας αρνητικά τους φίλους και τις οικογένειες τους και κάνοντας τις ζωές τους στενάχωρες; Δεν είναι ότι η αγορά χάνει, αντιθέτως, αυτή είναι η λογική εξέλιξη της αγοράς, όπως ορίζεται από τον ανταγωνισμό για μείωση κόστους και αύξηση κέρδους. Η αγορά δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα της ζωής μας. Η αγορά ενδιαφέρεται να κερδίζει χρήματα. Η εργατική τάξη πληρώνει το τίμημα.
(...) Αυτό που έχει σημασία είναι το κοινό να πιστέψει τους ανθρώπους που βλέπει στην οθόνη, να τους νοιάζεται. Οι εμπειρίες τους, που μοιάζουν αυθεντικές, πρέπει να μας αγγίζουν.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή. επιμέλεια Π.)
