(Η αλήθεια)
του Hirokazu Kore-eda
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Μια πολύ γιαπωνέζικη και αρκετά γαλλική-τρυφωική ταινία, για τη μάχη της αλήθειας, τόσο επί της οθόνης, όσο και πάνω στη σκηνή της ζωής. Σε τόνους «φθινοπωρινής σονάτας» και σε φωτισμούς «αμερικάνικης νύχτας», με έντονη πάντα την απουσία του μεγάλου δράματος, μια ταινία χαμηλόφωνη και αισθαντική, γλυκόπικρη και ειρωνική, θλιμμένη και αισιόδοξη, για το πέρασμα του χρόνου, για το ανθρώπινο γέρασμα, για το ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών, την αντοχή της αγάπης, τους δεσμούς μάνας-κόρης, τα γυρίσματα της τύχης, τα καπρίτσια της ανθρώπινης φιλοδοξίας, την εκκεντρικότητα και ματαιοδοξία των καλλιτεχνών, τη μνησικακία, τη συμφιλίωση, τη συγγνώμη. Για το παρόν που μπερδεύεται με το παρελθόν, μέσω αξεθώριαστων αναμνήσεων, εξομολογήσεων, αντικειμένων, δωματίων, επίπλων, ζώων και οπωσδήποτε μικρών παιδιών (μιας και πρόκειται για αυθεντικό Hirokazu Kore-eda). Τα πρόσωπα του σεναρίου της ταινίας που βλέπουμε δανείζουν (και δανείζονται) στοιχεία στα πρόσωπα της ιστορίας (χρόνου και φαντασίας) που γυρίζεται στα κινηματογραφικά στούντιο: ο εαυτός δηλαδή μες στον εαυτό, ο εαυτός και ο καθρέφτης του,ο ένας λόγος μες στο άλλο, η μια πραγματικότητα μες στην άλλη. Μια ταινία λιτή και συνάμα πυκνή και πλούσια σε σημασίες, με τη συνήθη επιμονή του σκηνοθέτη να αναζητά συνεχώς και να αναδεικνύει την αξία των λεπτομερειών. Πεζή καθημερινότητα, ακόμη πιο άχρωμη κινηματογραφική ρουτίνα, σε ένα αξεδιάλυτο συχνά κουβάρι. Από εκεί θα αναδυθεί η αλήθεια της λογικής των συμπεριφορών και ο μόχθος για την αντοχή των σχέσεων, ξετρυπώνοντας μέσα απ’ το χάος των απρόβλεπτων λαβυρίνθων. Όλο αυτό αποκτά τη βαρύτητα ενός σοβαρού απολογισμού ζωής, ο οποίος άλλοτε στριμώχνεται, λόγω κατεργαριάς, ατζαμοσύνης και υστεροβουλίας, κατορθώνει όμως να κερδίσει ανάστημα και διαύγεια, ειδικά εκεί όπου η ειλικρίνεια και η παραδοχή της ανθρώπινης αδυναμίας αποφασίζουν να υψώσουν ένα συμπαγές και ανθεκτικό φράγμα. Ο Χιροκάζου Κόρε-έντα, μακριά από την πατρίδα του, εξακολουθεί και ελέγχει το πεδίο (σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ), και ουδόλως προδίδει τον αυθεντικό γιαπωνέζικο εαυτό του, προσφέροντάς μας συγχρόνως ένα επιπλέον δώρο: την Κατρίν Ντενέβ σε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες ερμηνείες της, των τελευταίων χρόνων.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)