(Η τυχαία πληθωρικότητα του ημιδιαφανούς υδάτινου ρέμπους)
του Dalibor Baric

«Ο Μάρτιν κάποτε προσπάθησε να πολεμήσει το σύστημα και τώρα καταδιώκεται. Η Σάρα είναι καλλιτέχνης της εννοιολογικής τέχνης. Και οι δυο συμμετέχουν  σε μια  επαναστατική κομμούνα στην εξοχή. Η αστυνομία βρίσκεται στο κατόπι τους. Ο επιθεωρητής Ambroz γνωρίζει ότι οι σωστές ερωτήσεις είναι πιο σημαντικές από τις απαντήσεις…» Αυτή είναι η υπόθεση στην ταινία όπως περιγράφεται στις σημειώσεις για την παραγωγή. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η υπόθεση, η αφήγηση, οι ανατροπές της και οι αγωνίες της.  Σ’ αυτήν την πειραματικού χαρακτήρα ταινία κινουμένων σχεδίων αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή είναι η εικόνα και οι πολλαπλές μεταμορφώσεις ή εκδοχές της.
Η αχνή αφηγηματική γραμμή, επεισοδιογραφική στη δομή και διασταύρωση  ενός φιλμ νουάρ και μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, υπάρχει μόνο και μόνο ως μια πρόφαση, για να υπάρξουν οι συναρπαστικά οπτικά εικόνες: ό,τι έχει νόημα εδώ είναι η οπτική εμπειρία.
Υβρίδιο γραφιστικής  και σινεμά, αυτή η ταινία κινουμένων σχεδίων στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι ο ήχος, η ηχητική μπάντα, η οργάνωση της, η «σκηνοθεσία» της.
Μια συνεχή ροή λόγου –η φωνή της συνείδησης; - και η μουσική που διαπλέκεται  συνθέτουν μια ακουστική/ ηχητική συμφωνία.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι η εικόνα και η επεξεργασία της, ή μάλλον καλύτερα οι επεμβάσεις πάνω σ’ αυτήν . Εικόνες ανακυκλωμένες, ως πίνακες της pop art  (με αναφορές στα έργα του Roy Lichtenstein) , πολυχρωμίες, διπλοτυπίες, σκρατσαρίσματα,stop-motion animation, ασπρόμαυρο, η γραφιστική και η τυπογραφία, το κολάζ, φωτογραφικά εφέ, αναφορές στο ύστερο έργο του Guy Maddin.
Είναι αυτοί οι δυο πυλώνες που στηρίζουν και σχηματίζουν την παραισθητική, ονειρική εμπειρία του τελικού αποτελέσματος.

Δημήτρης Μπάμπας