(Η χορεύτρια)
της Stéphanie Di Giusto

Αυτή είναι η ιστορία της Λόι Φούλερ, μιας ταπεινής χωρικής που γεννήθηκε στις Μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής, προσγειώθηκε στα ευρωπαϊκά σαλόνια της Μπελ Επόκ και κατέκτησε την Παρισινή Όπερα. Αυτή είναι η αληθινή ιστορία της μούσας του Ροντέν, του Τουλούζ Λωτρέκ και των αδελφών Λυμιέρ, της πρώτης χορεύτριας που θεώρησε εαυτόν καλλιτέχνιδα κι όχι διασκεδάστρια. Αυτή είναι η ιστορία ενός σώματος που υπέφερε κάτω από 350 μέτρα υφάσματος, αλλά και μιας βασανισμένης ψυχής που μαράθηκε μετά από τη συνάντησή της με την Ισιδώρα Ντάνκαν – μιας προβολής του εαυτού της που δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει. Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία ενός ειδώλου του μοντερνισμού, μα –πάνω απ’ όλα– μιας αποφασισμένης γυναίκας.
Η  Stephanie Di Giusto είναι μια απο τις πιο πολυσχιδείς προσωπικότητες της γαλλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, έγινε γνωστή ως φωτογράφος, σχεδιάστρια, art director και σκηνοθέτις. Μετά τις σπουδές της στις εφαρμοσμένες τέχνες στην ESAG Penninghen στο Παρίσι, ξεκίνησε την καριέρα της στη διαφήμιση.

Οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος

 Όλα ξεκίνησαν με μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας χορεύτριας κρυμμένης σε ένα στρόβιλο από πέπλα με λεζάντα «Λόι Φούλερ: είδωλο της Μπελ Επόκ». Ήμουν πολύ περίεργη για τη γυναίκα πίσω από όλα αυτά τα υφάσματα και η ιστορία της με συγκλόνισε. Αγαπώ το γεγονός ότι έγινε διάσημη κρύβοντας τον εαυτό της. Με το διάσημο χορό της (Serpentine Dance) έφερε την επανάσταση στις τέχνες στα τέλη του 19ου αιώνα, ωστόσο κανείς δε τη θυμάται.
(...) [Η Λόι Φούλερ]  Δεν είχε κανένα χαρακτηριστικό των προτύπων ομορφιάς της εποχής της. Είχε την κατασκευή ενός χωριατόπαιδου κι ένιωθε φυλακισμένη σ’ένα σώμα που θα ήθελε να ξεχάσει. Παρόλα αυτά ενστικτωδώς, εφηύρε μια κίνηση που θα την ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Τη φυσική χάρη που δεν είχε, κατάφερε να τη δημιουργήσει για την παράσταση της και να βρει απελευθέρωση μέσα από την τέχνη της. Επαναπροσδιόρισε το σώμα της επάνω στη σκηνή. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν λέξεις για να επικοινωνήσουν. Εκείνη βρήκε μια χειρονομία και πήρε τη μοίρα της στα χέρια της. Κατάφερε να μετατρέψει τις φοβίες της σε κίνηση, την ανησυχία της σε ενέργεια, μια άγρια έκρηξη γεμάτη ζωή. Ήθελα επίσης να συλλάβω το συναίσθημα της πάλης. Είναι μια περίεργη μίξη δύναμης, θέλησης κι ευαισθησίας.
(...) Αποφασίζει να παραμείνει σιωπηλή. Εκφράζεται μόνο μέσα από το χορό που δημιούργησε και προσπαθεί συνεχώς να τον βελτιώσει. Απογειώνεται κυριολεκτικά, κρατώντας στα χέρια της το πεπρωμένο της κι επιτρέποντας στον εαυτό της να παρασυρθεί από την πίστη της στην ομορφιά και την πρωτοτυπία. Το πάθος της δε γνωρίζει όρια. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένας αγώνας δρόμου ενάντια στο χρόνο που την οδηγεί τελικά στην Όπερα του Παρισιού. Είναι απίστευτο ότι κατάφερε να αναγνωριστεί. Δείχνει πόσο ανοιχτοί ήταν εκείνοι οι καιροί στη δημιουργικότητα.
(...)  Από την πρώτη κιόλας ερμηνεία του Χορού του Ερπετού (Serpentine Dance) στις ΗΠΑ, η Λόι γνώριζε ότι έπρεπε να βρει τον τρόπο να φωτίσει περισσότερο το φόρεμα της και να του δώσει όγκο, κι ότι τα απλά φώτα δεν έφταναν.
(...) Μόλις είχε ανακαλύψει την κίνηση της, όταν σκέφτηκε να τη πατεντάρει. Ήταν μπροστά από την εποχή της όσον αφορά κι αυτό. Όταν συνειδητοποιήσε ότι οι πατέντες δε την κάλυπταν στην Αμερική, η πρώτη της αντίδραση ήταν να πάει στη Γαλλία, όπου πίστευε ότι το έργο της θα αναγνωριζόταν και θα ήταν προστατευμένο. Το Παρίσι, κι έπειτα ο υπόλοιπος κόσμος, αναγνώρισε το ταλέντο της, αλλά σύντομα παραγκωνίστηκε από την Ισιδώρα Ντάνκαν. Η Ντάνκαν ήταν η ενσάρκωση όλων όσων η Φούλερ δεν ήταν: ήταν νέα, λαμπερή και είχε απίστευτη χάρη. Εκείνη ήταν η Χορεύτρια. Η Ισιδώρα έκανε μία εμφάνιση απλά, όταν η Λόι δούλευε επί ώρες και ήταν εξαρτημένη από βοηθήματα. Με ιντρίγκαρε αυτή η μορφή αδικίας. Βρισκόμαστε όλοι λίγο πολύ αντιμέτωποι με τα όρια μας καθημερινά.
(...)  Επινόησα επίσης το χαρακτήρα του Λοιύ Ντορσέ- ήθελα μια αντρική παρουσία σε μία ταινία γεμάτη γυναίκες. Η Λόι ήταν ομοφυλόφιλη, αλλά ήταν βασικό για μένα να μη γίνει αυτό το κεντρικό θέμα της ταινίας. Ο Λουί είναι ένας συγκινητικός χαρακτήρας: είναι ο άντρας που θυσιάζεται.
  Θεωρούμε ότι θα την πληγώσει, ενώ της κάνει μόνο καλό. Παρασύρεται άμεσα από την καλλιτέχνιδα που ανακαλύπτει στη σκηνή. Εκείνος και η Λόι μοιράζονται το ίδιο πάθος κι έχουν μια σχέση που δεν προσδιορίζεται ούτε ως φιλία ούτε ως αγάπη. Δεν υπάρχει σεξουαλική ένταση μεταξύ τους, ωστόσο υπάρχει έντονος ο αισθησιασμός.
(...) Η Σοκό έκανε προπόνηση έξι ώρες τη μέρα για ένα μήνα με τη Τζόντι Στέρλινγκ. Το πιο δύσκολο για εκείνη ήταν να διατηρεί την ισορροπία της ενώ χόρευε στα 2,5 μέτρα από το έδαφος στο σκοτάδι. Η Σοκό είναι ο τύπος του ανθρώπου που δίνει το 100% της. Έχει αστείρευτη όρεξη για μάθηση κι αφοσιώθηκε πλήρως στην προετοιμασία. Τέσσερις εβδομάδες μετά, ήταν έτοιμη. Η πρόκληση τότε ήταν να ξεχάσει το χορό που μόλις έμαθε. Έπρεπε να δώσει τη δική της ερμηνεία.
 Η φυσική αβαρής κίνηση απαιτούσε τεράστια προσπάθεια. Δε κινούνται μόνο τα χέρια, αλλά ολόκληρο το σώμα. Η Λόι Φούλερ κατέρρεε μετά από κάθε παράσταση, γι’ αυτό και χόρευε μόνο κάθε τρεις ημέρες. Εκτός από τη σωματική καταπόνηση, τα έντονα φώτα προκαλούσαν ζημιές και στα μάτια της.
(...)   Η Ισιδώρα [Ντάνκαν ] είχε φυσικό ταλέντο και θα προτιμούσε να πιει ποτά με δημοσιογράφους από την προπόνηση. Η ιδέα που έχει για το χορό, διαφέρει κατά πολύ από αυτή της Λόι: μην εξασκείσαι, ονειρέψου, ανέπνευσε, κοίτα φωτογραφίες της Ελλάδας για έμπνευση. Όταν η Λόι τη συναντά και την ερωτεύεται, ερωτεύεται πρώτα μια προβολή του εαυτού της- του ατόμου που θα ήθελε να είναι και που δε μπορεί να γίνει ποτέ.
(...)  Η Χορεύτρια είναι και μια ταινία για την αυτοεκτίμηση μ’ αυτή την έννοια. Με συναρπάζει το κενό που υπάρχει σε αυτό το σύμβολο θηλυκότητας και το απλό κορίτσι που είναι εκτός σκηνής. Η Λόι γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι τίποτα χωρίς το φόρεμα της, φοβάται πολύ ότι θα απογοητεύσει τον κόσμο κι έχει δίκιο. Από την άλλη δε τη νοιάζει και ιδιαίτερα η δόξα. Είναι πολύ χαρούμενη όταν περιβάλλεται από ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται καλά και στις παραστάσεις της.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)