του Federico Fellini
(επιλογή της Μαρίας Γαβαλά)

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ. Απόσπασμα ενός διαλόγου μεταξύ Αλαίν Ρεναί (Α.R.) και Φεντερίκο Φελλίνι (F.F.) για το «Φελλίνι-Σατυρικόν», 1969 – με αφορμή το φελινικό πανόραμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, 11-19/10/2021.
A.R.: «Για μένα το “Σατυρικόν” είναι, για πρώτη επιτέλους φορά, στην ιστορία του κινηματογράφου, το ισοδύναμο αυτού που μπορεί να εκπροσωπεί στη λογοτεχνία (την εικονογραφημένη) ένα “κόμικ”, με καθετί που αυτό μπορεί να σημαίνει ως προς την ελευθερία και την επινόηση. Ήταν μια συνειδητή επιλογή σας αυτό όταν γυρίζατε την ταινία; Ή μήπως διαφωνείτε εντελώς με αυτή την άποψη;»
F.F.: «Όταν γύριζα το “Σατυρικόν” είχα συνεχώς κατά νου να αναπαραστήσω τον κόσμο των Ρωμαίων, έτσι ακριβώς όπως τους βλέπουμε στις τοιχογραφίες. Κι αν θέλετε, μια σειρά τοιχογραφιών είναι κάτι σαν κόμικ. Σε κάθε τοιχογραφία μπορεί κανείς να διαβάσει μια πλήρη ιστορία. Μου αρέσει κάθε ζωγραφική εικόνα που δείχνει πολλά πράγματα μαζί ή πολλές όψεις ενός πράγματος, ταυτοχρόνως, όπως είναι οι πίνακες του Μπος ή του Μπρέγκελ, για παράδειγμα. Βάδιζα συνεχώς με αυτή τη λογική. Όταν γύριζα τη ‘’Ντόλτσε Βίτα’’ θα ’θελα όλη η ταινία να μπορούσε να χωρέσει μέσα σε ένα πλάνο. Mε ενοχλεί το να νιώθω εξαναγκασμένος να αφηγηθώ μια ιστορία μέσα από διαδοχικά αφηγηματικά ξετυλίγματα. Δεν θέλω να διηγηθώ, θέλω να δείξω. Ο κινηματογράφος δεν είναι γιος της λογοτεχνίας, είναι παιδί της ζωγραφικής. Όσον αφορά τώρα τα κόμικς, ειδικά, – που υπήρξαν, πράγματι, η πρώτη μορφή παραστατικής έκφρασης που με εντυπωσίασε – έχω την αίσθηση ότι το “Σατυρικόν ” σχετίζεται μαζί τους περισσότερο ως προς το πνεύμα τους: όπως στις ιστορίες τύπου Gordon ή σ’ αυτές του Alex Raymond, πρόκειται για μια επίσκεψη σε άγνωστους πλανήτες, ενός κόσμου επιστημονικής φαντασίας όπως τον ανακαλύπτει το μάτι ενός ξένου». [πηγή: «L’ ARC, revue trimestrielle-FELLINI, no 45»]

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)