(Για την Κιάρα)
του Jonas Carpignano
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

    Το 2015 προετοίμαζα την προηγούμενη ταινία μου και κάναμε δοκιμαστικά για κομπάρσους για μια σκηνή σε ένα σχολείο. Η Σουάμι (Ρότολο) ήρθε με τη θεία της, ήταν 9 ή 10 τότε. Μόλις είχα τελειώσει το σενάριο για την ταινία Για την Κιάρα. Μόλις την είδα ήξερα ότι ήταν η Κιάρα. Γνώριζα την οικογένεια της και την έβλεπα να μεγαλώνει και δεν άλλαξα ποτέ γνώμη. Η πόλη Τζόια Τάουρο είναι μικρό μέρος και την έβλεπα συχνά να κάνει βόλτες με τους φίλους της ή με τον πατέρα της. Την γνώρισα καλύτερα και ξαναέγραψα το σενάριο με εκείνη στο νου.
    Στην ταινία όλοι οι χαρακτήρες είναι η πραγματική της οικογένεια, αλλά σε μια φανταστική πλοκή. Οπότε δεν ήταν δύσκολο να παίξουν τους ρόλους γιατί είχαν αντίστοιχες εμπειρίες μεταξύ τους. Προφανώς, η Σουάμι δεν είχε τσακωθεί με τον πατέρα της ποτέ για τη μαφία όπως στην ταινία, αλλά είχαν διαφωνίες σε άλλα θέματα οπότε αντλούσαν από αυτές τις εμπειρίες τους.
    Οι ηθοποιοί δεν διάβασαν ποτέ το σενάριο. Είχαν μια ιδέα για την δομή της ιστορίας και το θέμα. Αλλά κανείς δεν ήξερε την ιστορία με λεπτομέρειες. Κάθε ηθοποιός στην αρχή της ταινίας ήξερε μόνο ό,τι θα γνώριζε ο χαρακτήρας του. Ο Κλαούντιο για παράδειγμα, γνώριζε ότι υπήρχε η κρυψώνα στο υπόγειο του σπιτιού, αλλά δεν το είπαμε ποτέ στην Κιάρα. Κατά τη διάρκεια του γυρίσματος της λέγαμε, «κοίτα σε αυτόν τον τοίχο, υπάρχει κάτι εκεί». Οπότε βρήκε μόνη της το πέρασμα για την κρυψώνα όταν γυρίζαμε τη συγκεκριμένη σκηνή. Έχω πάντα στενές σχέσεις με τους ηθοποιούς, βλεπόμασταν και εκτός γυρίσματος, ακόμα και κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Της μιλούσα συνεχώς για την ταινία.
    Για μένα η ταινία είναι περισσότερο για την οικογένεια παρά για τη μαφία. Φυσικά, η μαφία και η κουλτούρα γύρω από αυτήν επηρεάζει την καθημερινότητα. Αλλά δεν δεσπόζει όπως πολλοί νομίζουν. Όταν βλέπω ταινίες για τη μαφία με άνδρες που οδηγούν με όπλα στις τσέπες τους, δεν αντιπροσωπεύουν τις δικές μου εμπειρίες σε αυτόν τον τόπο.
    Η μουσική υπάρχει για να συνδέσει τον θεατή με την Κιάρα. Η ποπ μουσική μας βάζει στο πολιτιστικό περιβάλλον που βρίσκονται τα σημερινά κορίτσια που μένουν στην Τζόια Τάουρο, αλλά και σε άλλες περιοχές. Συμπεριλάβαμε αρκετή ιταλική τραπ μουσική και όλα αυτά τα τραγούδια τα ακούνε στην πραγματική τους ζωή η Σουάμι και οι φίλες της.  Με τη μουσική σύνθεση της ταινίας, θέλαμε να δώσουμε πρόσβαση στην εσωτερική ζωή της Κιάρα, τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι της. Με τον Μπεν Ζάιτλιν και τον Νταν Ρόμερ, που συνέθεσαν το σάουντρακ, δεν θέλαμε να καθοδηγήσουμε το κοινό, αλλά να αντανακλά την συναισθηματική κατάσταση της ηρωίδας.
    Είναι μια ταινία για την οικογένεια, για τη σχέση πατέρα – κόρης. Είναι μια ταινία που μιλάει για το πώς οι άνθρωποι βρίσκουν τη δική τους ηθική πυξίδα και μαθαίνουν να πορεύονται στο περιβάλλον τους. Αυτό είναι και το κοινό νήμα που ενώνει και τις τρεις ταινίες μου.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)