(Working Class Heroes)
του Miloš Pušić

Ο κόσμος της εργατικής τάξης βρίσκεται στο κέντρο σ’ αυτήν την ταινία από τη Σερβία, ενώ παράλληλα στο στόχαστρο του σκηνοθέτη βρίσκεται και η εργοδοτική αυθαιρεσία που ταλανίζει τη χώρα.
Δύο είναι οι πόλοι της ιστορίας: από τη μια βρίσκονται οι οικοδόμοι ενός μισοτελειωμένου οικιστικού συγκροτήματος στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας στο Novi Sad, και από την άλλη η εργοδοσία, διεφθαρμένη, γκανγκστερική και «αεριτζίδικη». Η αφήγηση παρακολουθεί τις προσπάθειες της τελευταίας να οργανώσει την επανεκκίνηση και την ολοκλήρωση της οικοδόμησης. Ωστόσο οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί δεν είναι οι πιο τίμιοι: προσπάθειες εξαπάτησης των επενδυτών, εμμονή στο «φαίνεσθαι» και το φτιασίδωμα (ή κατ’ άλλους ωραιοποίηση) της πραγματικότητας και φυσικά απλήρωτοι εργάτες. Όταν η εντατικοποίηση της εργασίας θα οδηγήσει σ’ ένα εργατικό ατύχημα, τότε τα ηθικά διλλήματα να αναδυθούν…
Στο κέντρο των ηθικών διλλημάτων βρίσκεται ή όχι και τόσο νέα βοηθός του εργοδότη- εργολάβου. Κομψή και κυνική η γυναίκα αυτή -την οποία υποδύεται η Jasna Đuričić (Quo vadis, Aida?)-, συνιστά το κρυφό κέντρο της δραματικής πλοκής: η μετακίνησή της από τον πόλο της εργοδοσίας σηματοδοτεί και την έξοδο της αφήγησης.
Αξιοποιώντας τους μηχανισμούς του μελοδράματος, η σκηνοθεσία σκιαγραφεί με χρώματα μελανά, και κάποιες φορές με ένα τόνο μαύρου χιούμορ, την κατάσταση της εργατικής τάξης σε μια χώρα των Βαλκανίων. Ό,τι βλέπουμε είναι η δεινή θέση που βρίσκονται οι εργάτες μιας βαλκανικής χώρας, χωρίς προστασία και ασφάλεια, εκτός της κοινωνίας, στην πραγματικότητα περιθωριοποιημένοι. «Οι ήρωες» που διαβάζουμε στον τίτλο της ταινίας είναι ένας ευφημισμός: καμία ηρωική  συμπεριφορά δεν υπάρχει εδώ, μόνο εξαθλίωση και συντριβή.

Δ.Μ.