του Tonislav Hristov
Ορεινή Βουλγαρία, στα σύνορα με την Τουρκία. Ένα χωριό. Αγγελτήριο μιας κηδείας. Οι καμπάνες που χτυπούν πένθιμα. Η πομπή της κηδείας που κατευθύνεται. Ο μεσήλικας λιπόσαρκος γιος που θρηνεί τη μητέρα. Το τραπέζι μετά την κηδεία.
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ο Ivan, οδηγός ταξί στην τουριστική Χρυσή Ακτή. Δεν ήταν πάντα αυτή η ζωή του. Πρώην μετανάστης, έχει επιστρέψει από τη Φιλανδία πίσω στην πατρίδα. Έχει αφήσει πίσω τη Φιλανδή γυναίκα του και τον γιό τους. Όμως ο Ivan, μετά το θάνατο της μητέρας του, αισθάνεται ότι δεν έχει πλέον δεσμούς με την πατρίδα του. Είναι αποφασισμένος να επιστρέψει πίσω, να διεκδικήσει ξανά τη «χαμένη» του οικογένεια και να επανορθώσει τα σφάλματα του παρελθόντος. Μεταφέρει παράνομα πρόσφυγες για να μαζέψει χρήματα έτσι ώστε να χρηματοδοτήσει τόσο το ταξίδι όσο και την οικογενειακή επανένωση. Όταν προδίδεται από τον καλύτερό του φίλο και ληστεύεται, ο Ivan βρίσκεται στο κενό…
Ταινία – πορτραίτο ενός «χαμένου» της ζωής, αυτή φιλανδο-βουλγαρική παραγωγή έχει ως αφετηρία ένα ντοκιμαντέρ που ο σκηνοθέτης είχε γυρίσει στο παρελθόν, με τον τίτλο The Good Postman (2017) που εστιάζει σε μια μικρή ορεινή κοινότητα, πέρασμα των προσφύγων στο ταξίδι προς τη Δύση. Εδώ ο σκηνοθέτης αφιερώνει μέρος μόνο της αφήγησης στην ορεινή κοινότητα. Οι άλλοι δυο χώροι όπου η δράση διαδραματίζεται είναι το λαμπερό τουριστικό σύμπαν της Χρυσής Ακτής και –η κατάληξη του δράματος- η Φιλανδία. Στο κέντρο της δραματικής πλοκής υπάρχει η γονεϊκότητα και οι ευθύνες της - ευθύνες και βάρη που ο ήρωας δεν μπορεί να σηκώσει. Χωρίς ποτέ να παραλείπει το βλέμμα συμπάθειας στον κεντρικό ήρωα, ο σκηνοθέτης παράλληλα στέκεται και κριτικά απέναντί του. Εντέλει, ο πυρήνας του προβλήματος μοιάζει να είναι το ζήτημα της ταυτότητας: Ο ήρωας μοιάζει διχασμένος ανάμεσα στο οικογενειακό του παρελθόν και το γενέθλιο τόπο του και την ευρωπαϊκή πόλη, το τόπο όπου έφτιαξε -αποτυχημένα- την οικογένειά του. Αυτό το διχασμό προσπαθεί να επιλύσει…
Δ.Μ.
