(Το ήσυχο κορίτσι)
του Colm Bairéad
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Η νουβέλα της Κλερ Κίγκαν, Foster, έθιξε πάρα πολλά θέματα που με απασχολούν, πράγματα που ήταν παρόντα στην ως τότε δουλειά μου: οι σύνθετοι δεσμοί της οικογένειας, το ζήτημα της συναισθηματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και, βασικό, το φαινόμενο της θλίψης και της ικανότητάς της να μας διαμορφώνει.
Η ίδια η αφήγηση ήταν από μόνη της συναρπαστική -ενεστώτας σε πρώτο πρόσωπο- ειπωμένη μέσα από τα μάτια ενός νεαρού κοριτσιού. Ήταν εντελώς καθηλωτική, γεμάτη ενσυναίσθηση και έμφυτα οπτική, μεγάλο μέρος της είναι όσα βλέπει και αισθάνεται λεπτό-λεπτό το κορίτσι. Η αφηγηματική ένταση της ιστορίας προέρχεται αποκλειστικά από την εμπειρία του κοριτσιού, και όχι τόσο από την πλοκή. Αυτό ήταν μια πολύ ελκυστική πρόκληση για μένα από πλευράς σκηνοθεσίας. Η ιδέα της διαμόρφωσης της εμπειρίας αυτού του κοριτσιού ήταν ο κύριος στόχος της ταινίας, και η εξερεύνηση χαρακτήρα και δυναμικής σχέσεων ήταν εντελώς στο προσκήνιο. Αλλά πίστεψα πολύ και στη «μικρότητα» της ιστορίας. Υπάρχει μια φράση του Μαρκ Κάζινς που λέει ότι η τέχνη μάς δείχνει ξανά και ξανά ότι αν κοιτάξουμε ένα μικρό πράγμα προσεκτικά και με ανοιχτό μυαλό, μπορούμε να δούμε πάρα πολλά σε αυτό.
Με ελκύει πολύ αυτή η ιδέα, ότι κάτι αρκετά ευρύ και βαθύ μπορεί να βρεθεί σε μικρά μέρη, με ένα είδος αφηγηματικής ταπεινότητας. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, όμως, ήταν το συναισθηματικό υπόβαθρο της ιστορίας αυτό που με έπεισε για τις δυνατότητές της ως ταινίας. Η αυτοσυγκράτηση της αφήγησης και η τελική καθαρτική απελευθέρωση, με μάγεψαν και μπόρεσα να οραματιστώ μια κινηματογραφική μεταφορά που θα προκαλέσει την ίδια αντίδραση στο κοινό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)