(Το ένστικτο της επιβίωσης)
του Paddy Considine
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Γοητεύομαι απο τον κόσμο του μποξ απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Σαν φοιτητής έφτιαχνα ταινίες μικρού μήκους με φωτογραφίες μποξέρ για τον Σύλλογο Πρώην Μποξέρ του Λονδίνου. Με ρωτούσαν χρόνια αν θα κάνω μια ταινία για το μποξ αλλά ήθελα να κάνω μία που αν και θα είχε σχέση με το μποξ, θα μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν, θα ήταν παγκόσμια σαν ταινία. Αν έκανα μια τέτοια ταινία θα ήταν σίγουρα από μια διαφορετική πλευρά, όχι με την κλισέ ματιά που έχουμε συνηθίσει.
(...) Είχα αυτό το πρότζεκτ στο μυαλό μου για πολύ καιρό και όταν ξαναέπιασα το σενάριο ήμουν πιο ώριμος, πιο σοφός και ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για την απώλεια του εαυτού και όχι της ζωής. Τη μια στιγμή είσαι αυτός που όλοι ξέρουν και την επόμενη συμβαίνει κάτι τραγικό και είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό; Πώς το αντιμετωπίζουν οι γύρω σου; Εξελίχθηκε σε μια ιστορία για το πώς χάνεις και ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Δεν συμβουλευτήκαμε κανέναν επαγγελματία μποξέρ γιατί δεν θέλαμε να νομίζει κάποιος ότι θα γράφαμε τη δική του ιστορία. Συμβουλευτήκαμε γιατρούς και γνωρίσαμε ανθρώπους που οι σύντροφοί τους είχαν περάσει μια ανάλογη κατάσταση και μας μίλησαν για το πώς προσαρμόστηκαν στην νέα τάξη πραγμάτων. Κάποιες ιστορίες ήταν πολύ σκληρές. Ήταν όμως και πολύ ενθαρρυντικές
(...) Στα 30 μου ήμουν χαμένος. Περνούσα πολλά δικά μου προβλήματα. Ένα κομμάτι της ιστορίας είναι ο δικός μου αγώνας να ξανακερδίσω τη ζωή μου. Χρησιμοποίησα τον ήρωά μου Μάτι Μπέρτον σαν μεταφορά. Είχα διαγνωστεί με Άσπεργκερ. Έφτασε μια στιγμή που ή θα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου ή τα πράγματα θα γίνονταν πολύ χειρότερα. Κατά κάποιο τρόπο είναι μια σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)