(Η Dilili στο Παρίσι)
του Michel Ocelot
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

[Το σημείο εκκίνησης ήταν] Το να κάνω μια ταινία που να διαδραματίζεται στο Παρίσι. Στις άλλες μου ταινίες εξερεύνησα άλλες εποχές και ηπείρους. Ήθελα να “δοκιμάσω” λίγο από όλα, να τα γνωρίσω όλα. Αλλά το Παρίσι είναι ένα εξίσου συναρπαστικό μέρος - επιπλέον ζω εδώ και το αγαπώ. Διάλεξα την Μπελ Επόκ γιατί ήταν η τελευταία εποχή στην οποία οι γυναίκες φορούσαν μακριά φορέματα, απαραίτητο ένδυμα για να μπορέσει κανείς να φανταστεί βασίλισσες, πριγκίπισσες και νεράιδες...
(...) Επέλεξα αληθινές φωτογραφίες για το φόντο, γιατί το Παρίσι είναι ήδη καταπληκτικό και δεν ήθελα να το αναπαραστήσω χωρίς επιτυχία. Τράβηξα τις φωτογραφίες και αυτό ήταν αρκετό. Κάνω animation γιατί αυτό ξέρω να κάνω, και το κάνω καλά, αλλά μου φάνηκε λογικό να δείξω απλώς αυτό που ήταν αληθινό γύρω από το animation. Βέβαια, οι φωτογραφίες είναι κι αυτές ένα είδος δημιουργίας: εξερευνώ το Παρίσι εδώ και χρόνια, καδράροντας κομμάτια του με την μηχανή μου, οπότε το βλέπετε μέσα από τα δικά μου μάτια.
(...) Το πρώτο σου ένστικτο όταν κάνεις μια ταινία για το Παρίσι είναι να σκεφτείς τα μνημεία, αλλά τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία είναι οι άνθρωποι που έζησαν εκεί και σημάδεψαν την εποχή τους. Αρχικά με ενέπνευσε το Παρίσι του 1900 λόγω της τότε μόδας, αλλά η έρευνά μου έδειξε ότι υπήρχαν ενδιαφέροντες άνθρωποι παντού στους δρόμους του Παρισιού και είχαν φτάσει από κάθε γωνιά του κόσμου. Και αυτό κάνει την ταινία ξεχωριστή: μιλάει για έναν ολόκληρο πολιτισμό, από την πρόοδο του οποίου στις τέχνες, την επιστήμη ή την πολιτική σκέψη επωφελούμαστε ακόμη.
(...)  Δεν μου αρέσει όταν “κλέβουμε” και προσπαθούμε να φαίνεται αληθινό κάτι το ψεύτικο. Υπάρχει κάτι το συγκινητικό όταν βλέπεις πώς γίνεται κάτι. Συχνά, η προετοιμασία πριν γίνει ένα μεγάλο έργο τέχνης είναι πιο συγκινητική από το τελικό αποτέλεσμα. Το ίδιο σκέφτομαι για τις “ρεαλιστικές” 3D εικόνες. Με ενοχλούν - πιστεύω ότι ο εγκέφαλός μας θέλει να κάνει λίγη δουλειά. Όταν βλέπουμε εικόνες που δεν είναι εντελώς φωτορεαλιστικές ή λουστραρισμένες, και χρησιμοποιούμε το μυαλό μας για να τις καταλάβουμε, παίρνουμε μια ευχαρίστηση που δεν μπορούσαμε να έχουμε, όταν κάτι μας το εξηγούν ξανά και ξανά.
[Τα παιδιά] Τα βρίσκω συναρπαστικά. Ξεκινούν φρέσκα και αθώα την ταινία, όπως και στη ζωή. Ζουν τα πράγματα πιο έντονα από τους ενήλικες και ταυτίζομαι μαζί τους. Μερικές φορές νιώθω σαν τον τρελό του χωριού, μπορώ εύκολα να μπω στην θέση τους, να βλέπω τα πράγματα όπως είναι πραγματικά, να τα λέω με το όνομά τους όπως εκείνα. Είναι κάτι το ιδανικό για μένα.
(...)  Κάθε φορά που αναλαμβάνω ένα νέο μεγάλο πρότζεκτ, ρωτάω τον εαυτό μου ποιό είναι το θέμα που με ενδιαφέρει περισσότερο; Σε ποια ιστορία θα αφιερώσω τα επόμενα έξι χρόνια της ζωής μου; Αυτό που με συγκλονίζει είναι το πόσο φρικτά φέρονται οι άνδρες στις γυναίκες και τα μικρά κορίτσια. Κάθε τρεις μέρες, στη Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται από τον σύντροφό της. Ο αριθμός είναι ακόμη μεγαλύτερος σε άλλες χώρες, όπου ο θύτης μπορεί να είναι ο πατέρας, ο αδελφός ή ακόμη και ο γιος του θύματος. Αν μετρήσουμε τους θανάτους παγκοσμίως, η θνησιμότητα των γυναικών είναι υψηλότερη των στρατιωτών. Αποφάσισα να μιλήσω για το θέμα αυτό, αλλά μην ανησυχείτε - το προσέγγισα με έναν ανάλαφρο, ευφάνταστο τρόπο!
Αισθάνομαι ότι έχουμε την επιλογή ανάμεσα σε δύο κουλτούρες: μια κοινωνία ανοιχτή, όπου οι άνδρες και οι γυναίκες εξελίσσονται μαζί, και μια κοινωνία κλειστή όπου ο μισός πληθυσμός καταπιέζει τον άλλο μισό.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)