της Αγγελικής Αριστομενοπούλου
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)

Εκείνο που με ώθησε να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Γιάννη Αγγελάκα είναι ότι, αν και πρόκειται για μια ιδιαίτερα δύσκολη προσωπικότητα, παραμένει σταθερός στις αξίες του. Αυτό είναι κάτι που θεωρώ πολύ βασικό όταν ειδικά επιλέγω να ασχοληθώ τόσο στενά με έναν χαρακτήρα και να στήσω μια ολόκληρη ταινία γύρω από το πρόσωπο του. Πάνω από όλα, στο ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρει η υπαρξιακή πτυχή, η προσωπικότητα του κεντρικού “χαρακτήρα”, σε όλο το εύρος και την πολυπλοκότητά της. Γι’ αυτό και στην ταινία κεντρικός άξονας είναι ο ‘άνθρωπος’ Γιάννης Αγγελάκας και ο κόσμος που τον περιτριγυρίζει. Στόχος μου δεν είναι να δημιουργώ μύθους αλλά να ανακαλύπτω τους μύθους που κρύβει μέσα του ο χαρακτήρας και να τους καταγράφω. Το στοίχημα, φυσικά, είναι να χειριστείς με αξιοπρέπεια τις προσωπικότητες και τον τρόπο ζωής τους.
Από την αρχή των γυρισμάτων της «Ταξιδιάρας Ψυχής» μού είχε γίνει εντελώς ξεκάθαρο από τον Αγγελάκα και την παρέα του ότι θα έπρεπε να τραβάω μόνο με μια κάμερα αν ήθελα να μπω στην καθημερινότητα τους. Ήταν κάτι που λειτούργησε καταλυτικά για την ταινία, δίνοντας της μια μορφή καταγραφής, όπου ο σκηνοθέτης περιορίζεται στο ρόλο του απλού παρατηρητή των γεγονότων.
Η κάμερα ακολουθεί τον Αγγελάκα στις συναντήσεις του με τους μουσικούς-συνεργάτες του, χωρίς περιττές συνεντεύξεις-αγιογραφίες, αλλά με έμφαση στην μουσική και τους στίχους από όλη την καριέρα του. Προσπάθησα να πραγματοποιήσω τα γυρίσματα, όσο ήταν εφικτό, σε μη αστικό τοπίο, στα βουνά της Κρήτης, σε οροπέδια και εγκαταλελειμμένα χωριά, στη μέση του πουθενά, στην υπέροχη ελληνική ύπαιθρο.
Ήθελα να κάνω μια ταινία που να μην αφορά μόνο τους οπαδούς του Αγγελάκα αλλά ένα ευρύτερο κοινό που το απασχολεί η καλή μουσική, οι παραδόσεις μας, η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας μας, η ζωή έξω από τις πόλεις και μακριά από τις τηλεοράσεις.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)