του Σύλλα Τζουμέρκα

Η Χώρα Προέλευσης είναι η ιστορία μιας χώρας και μιας οικογένειας σε ελεύθερη πτώση. Τρεις γενιές μιας οικογένειας (η γενιά του ’50, η γενιά της μεταπολίτευσης και η νεώτερη γενιά), οδηγούνται σε μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων εξαιτίας μιας ενδοοικογενειακής υιοθεσίας.
Ο Σύλλας Τζουμέρκας γράφει στο σημείωμα του σκηνοθέτη: “Μικρογραφία του τόπου, στη Χώρα Προέλευσης, είναι μια οικογένεια στην οποία αποφασίζεται μια ενδοοικογενειακή υιοθεσία. Οι τρεις γενιές που έδρασαν στη μεταπολίτευση (η γενιά του ’50, η γενιά της Μεταπολίτευσης και η νεώτερη γενιά), συγκρούονται μέχρις εσχάτων, φωτίζοντας τα ψέματα, τις αυταπάτες, την τρομοκρατία, τις καλύτερες προθέσεις που μας έφεραν εδώ. Ένα δράμα χαρακτήρων σαν αυτό που έχουμε ζήσει όλοι μέσα στις οικογένειές μας, σε ευθεία αλληλεπίδραση με τα πολιτικά γεγονότα που όρισαν τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. “
Η συν- σεναριογράφος και ηθοποιός της ταινίας Γιούλα Μπούνταλη δηλώνει: "Δυο παράλληλες βιογραφίες για τον καθένα: η μία αυτή που ζεις γιατί ανήκεις σε μια πατρίδα, η άλλη γιατί μεγάλωσες σε μια οικογένεια. Και οι δύο τους έχουν αρχίσει να γράφονται πριν γεννηθείς. Κάποιες σελίδες τους μοιράζονται από δασκάλους μέσα στις τάξεις που μεγαλώνουμε, κάποιες άλλες δεν τις διαβάζουμε αλλά τις νιώθουμε το μεσημέρι που γυρίζουμε, κρυμμένες στις γωνιές των σπιτιών μας. Στο σενάριο της Χώρας Προέλευσης, οι σελίδες των δύο βιογραφιών (αυτή των μελών μιας οικογένειας στην οποία αποφασίζεται μια ενδοοικογενειακή υιοθεσία και αυτή της χώρας στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης) πιάνονται μαζί και διαβάζονται ταυτόχρονα. Στα σχολεία της χώρας διδάσκεται ακόμα ένα παλιό ποίημα, ο Ύμνος στην Ελευθερία" .
Άξια αναφοράς είναι η κριτική του Davide Turrini (Cinematografo.it) που γράφτηκε με αφορμή την προβολή της ταινίας στην Εβδομάδα Κριτικής (Settimana Internazionale della Critica), στο 67ο Φεστιβάλ Βενετίας: "Η ταινία Χώρα Προέλευσης, υφαίνει έναν οπτικό ιστό σ’ αυτή την 1η του μεγάλου μήκους μέσα σε ένα πολυφωνικό πλαίσιο που βασίζεται στην ιστορία μιας οικογένειας τα τελευταία 30 χρόνια, από την πτώση της Δικτατορίας μέχρι σήμερα όπου το ψέμα και η οικογενειακή βία αποτελούν μια καλπάζουσα μεταφορά της παράλληλης κατάρρευσης της χώρας. Δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής από τη Χώρα Προέλευσης. Ένας κινηματογράφος πυκνός και πλήρης που ξέρει ν’ αναμιγνύει ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, με έντονο πάθος, ίσως κάποιες φορές παρορμητικός, μα απόλυτα ειλικρινές στις προθέσεις και τα αισθήματα. Μια οπτική προ(σ)κλήση που καλεί τον ανίδεο θεατή να γνωρίσει την κατάρρευση μιας ευρωπαϊκής χώρας τόσο κοντά σ’ εμάς"

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)