(Επιμύθιο στη Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη)
Μετά που είδα την ταινία “Μικρά Αγγλία” συμμετέχοντας σε συζητήσεις σχολίασα το εξής: Δηλαδή επιμένετε όλοι σας ότι μια γυναίκα με τρία παιδιά κι έναν καλό άντρα, όταν μαθαίνει πως χάθηκε ο κρυφός αγαπημένος της που τυχαίνει να είναι ο άντρας της αγαπημένης αδερφής της αλλά και πατέρας τριών παιδιών που είναι ανίψια της και μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, δηλαδή είναι και δικά της παιδιά, αρχίζει να ουρλιάζει ξαφνικά "ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ... ΣΠΥΡΟ" παρουσία όλων, σαν μια έκρηξη που ανατινάζει τις ζωές όλων, ενηλίκων και παιδιών, και μετά πέφτει του θανατά, σαν να της ανήκει αποκλειστικά το πένθος του, είναι μια υγιής (και όχι εγωκεντρική /υστερική /εμμονική) εκδήλωση μεγάλης αγάπης!!! Και μάλιστα για έναν άντρα που άντε να βρέθηκαν μόνοι μαζί στη διάρκεια τόσων χρόνων, μιας ολόκληρης ζωής, 20-24 ώρες! Σαν το μόνο που την απασχολεί να είναι “του μουνιού της ο χαβάς” που λέγανε παλιά (μεταφορικά, γιατί σεξ δεν έχει κάνει μάλλον ποτέ η Όρσα με τον Σπύρο). Και αμέσως μετά να ξεσπάει η αδερφή της σε κρίση υστερίας /ζήλειας και να τα σπάει, ενώ μόλις έμαθε ότι έμειναν ορφανά τα παιδιά της κι έχασε τον άντρα που αγαπούσε και αυτόν που συντηρούσε την οικογένεια της, σαν κανένα κακομαθημένο έφηβο των βορείων προαστίων! 
Καθώς τα λέω αυτά συνοπτικά σε μια παρέα, μια κυρία με κοιτάει με συγκατάβαση και μου λέει: “Ε άντρας είσαι! Τι περιμένεις; Δεν καταλαβαίνεις τη γυναικεία ψυχή”. Απορώ κι εγώ με τη σειρά μου: “Τι σχέση έχει η γυναικεία ψυχή; Δηλαδή, αν αντιστρέψουμε τους ρόλους σε μια μυθοπλασία κι ένας άντρας που η κρυφή του αγαπημένη είναι η γυναίκα του αδερφού του, και μαθαίνει πως εκείνη σκοτώθηκε σε ένα τροχαίο και αρχίζει να κραυγάζει ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ενώπιον των παιδιών του, των παιδιών της και του άντρα της που είναι ο αδερφός του και των γονιών τους, πώς θα σου φαινόταν;” Με κοιτάει με ακόμη μεγαλύτερη απορία. “Τι σου λέω!” με οικτίρει και κουνάει το κεφάλι, “Μα και βέβαια ένας άντρας αυτό δεν θα το έκανε ποτέ... Δεν καταλαβαίνεις τη γυναικεία ψυχή”. Μένω άναυδος. Τι να πω;
Μια καλή μου φίλη παρεμβαίνει και για το σώσει: “Εντάξει, έχεις δίκιο, η αντίδραση αυτή ήταν υπερβολική, αλλά εμένα η ταινία μ' άρεσε πολύ... Πειράζει;” ρωτάει πειρακτικά. “Όχι” απαντώ, “τι να πειράζει; Γούστα είναι αυτά. Συζήτηση κάνουμε”.
Σε όλες (σχεδόν) τις γυναίκες που γνωρίζω πως είδαν την ταινία, τους άρεσε. Όποτε βρεθήκαμε σε κάποια παρέα και μια γυναίκα έλεγε πως είδε την “Μικρά Αγγλία” δηλώνοντας ήδη με το ύφος της πόσο υπέροχα ένιωσε, οι άντρες της παρέας (που οι περισσότεροι δεν πήγαν να τη δουν) έκαναν πάσα σε μένα για να πω τις παρατηρήσεις μου και να διαφωνήσω (κι αυτοί να χαβαλεδιάζουν εκ του ασφαλούς). Τσίμπησα μία, δύο, τρεις φορές, μετά το έκοψα. Δεν θα βγάλω εγώ το φίδι απ' την τρύπα. Ομολογώ: Δεν καταλαβαίνω τη γυναικεία ψυχή -όταν επιμένει.
Σωτήρης Ζήκος
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
