(5 μικρού μήκους ταινίες)
της Νάνσυ Σπετσιώτη
Η Νάνσυ Σπετσιώτη είναι απόφοιτη του τμήματος κινηματογράφου της σχολής καλών τεχνών του ΑΠΘ. Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους: «Αποχαιρετισμός στα όπλα…» (2008), «Τιμωρία» (2009), «Σ’ ένα συνοριακό σταθμό» (2010), «Τζαφάρ» (2011), «Ουκ αν λάβοις» (2012), «Αντιπαροχή» (2013), και «Λεωφόρος» (ντοκιμαντέρ 2013).
Παράλληλα έχει γράψεισενάρια για ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους καθώς και τηλεοπτικές σειρές. Έχει καταπιαστεί επίσης με τη θεατρική συγγραφή και το 2008 απέσπασε το 3ο κρατικό βραβείο θεατρικού έργου του υπουργείο Πολιτισμού για το έργο της «Ταμπλό βιβάν». Θεατρικά της έργα έχουν παρουσιαστεί σαν θεατρικά αναλόγια από το Εθνικό θέατρο και το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών. Ενώ ολοκληρωμένες παραστάσεις έργων της έχουν ανέβει σε συνεργασία με το Θεσσαλικό θέατρο, το Θέατρο Φούρνος και το Θέατρο Σοφούλη .
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ...
Ένας ασθενής ζητάει απ’ το γιατρό του μια χάρη…
Ένας πρωτότυπος αποχαιρετισμός. Μια γλυκόπικρη κωμωδία με ευαισθησία και χιούμορ.
Σ' ΕΝΑ ΣΥΝΟΡΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ
Ένας ηλικιωμένος σταθμάρχης δουλεύει χρόνια σ’ ένα συνοριακό σταθμό. Παρακολουθεί τα τραίνα να φεύγουν, αλλά αυτός παραμένει εκεί…
Η ελευθέρωση – η φυγή του ανθρώπου από τα δεσμά που τον κρατούν οι φόβοι του. Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να φύγει και να πάει έξω να ταξιδέψει, αλλά το άγνωστο τον τρομάζει.
Νάνσυ Σπετσιώτη : «… Τώρα στο δια ταύτα για την ταινία, ο Αντώνης Σαμαράκης: μου αρέσει ο ανθρωπισμός του μέσα από το διήγημα που το είχα διαβάσει πριν από δέκα χρόνια. Μου άρεσε ουσιαστικά ότι ένας άνθρωπος έχει κάποια όρια για να πραγματοποιήσει κάτι και τελευταία στιγμή δειλιάζει και δε το κάνει. Από το διήγημα κρατώ τον βασικό πυρήνα και διασκεύασα αυτό που ο άνθρωπος ένας σταθμάρχης, είναι δεμένος ψυχικά σε έναν σταθμό που εξυπηρετεί τους ταξιδιώτες να ταξιδέψουν και που βλέπει έναν άλλον άνθρωπο εκεί που ανεβαίνει στο τρένο για να ταξιδέψει το αναβάλει και κατεβαίνει κάτω...»
ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ
Η Σοφία ζητά απ’ τη γειτόνισσα της λίγη ζάχαρη…
Νάνσυ Σπετσιώτη : «Η αφορμή που με οδήγησε να γυρίσω τη συγκεκριμένη ταινία είναι οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα της κρίσης.
Η δύσκολη καθημερινότητα, η ανέχεια, η έλλειψη αξιοπρέπειας. Και πώς όλα αυτά βιώνονται από ανθρώπους απλούς, της διπλανής πόρτας, που αδυνατούν να βιοπορίσουν. Και πώς αυτοί φαντάζουν στα μάτια των άλλων.»
ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ
Ο Βασίλης θέλει να δώσει αντιπαροχή το παλιό σπίτι της μητέρας του ώστε να γλιτώσει από την κατάσχεση το διαμέρισμά του.
Η ιστορία ενός άντρα στην Ελλάδα της κρίσης που έζησε κι αυτός μέσα στη φούσκα, μέχρι που έσπασε. Δεν εκμεταλλεύτηκε ανθρώπους και καταστάσεις, μόνο ανοίχθηκε παραπάνω απ’ ό,τι μπορούσε και τώρα προσπαθεί να πιαστεί και να εκμεταλλευτεί τα ήδη υπάρχοντα.
Νάνσυ Σπετσιώτη: «Είναι μια λιτή, ανθρωποκεντρική ταινία για την πορεία ενός ήρωα που βλέπει τη ζωή του να σπάει σιγά-σιγά και προσπαθεί με όποιο τρόπο μπορεί να την κρατήσει. Στην προκείμενη περίπτωση θέλει να σώσει το σπίτι του μα ουσιαστικά θέλει να σώσει τον αυτοσεβασμό του.»
ΤΖΑΦΑΡ
Ύστερα από ένα αγωνιώδες διάστημα ο κατάλληλος δότης για το μικρό κοριτσάκι βρίσκεται, η εγχείρηση μυελού των οστών πετυχαίνει και οι γονείς συναντούν τον γιατρό και τον ανώνυμο -εώς τότε- δότη. Ανοίξτε τώρα τα μάτια και την καρδιά σας...
Νάνσυ Σπετσιώτη: «Με ταρακούνησε εξαρχής η συναισθηματική δύναμη του σεναρίου και σκέφτηκα ότι μέσα απ' τη λιτή μεστότητά του κάτι θα μπορούσε να φτάσει στην ψυχή του καθένα και ν' ανοίξει τις πορτούλες του μυαλού του. Που ηθελημένα μας τις κλείνουν.
(...) Πιστεύω πως έχει αλήθεια και μια δυναμική μέσα στην απλότητά της. Και πέρα από αυτό μπορεί να ιδωθεί και σε άλλα επίπεδα. Στον ρατσισμό εν συνόλω. Διότι πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τον άνθρωπο και μετά να τον κρίνουμε ή να τον απομακρύνουμε, πέρα από όποια φυλετική ή άλλη συνθήκη.
Αλλά πέρα απ' την αποδοχή, έχει δεχθεί και δεκάδες επικριτικά σχόλια από εθνικιστές κι αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι το πώς είναι δυνατόν να τρέφονται τέτοια μυαλά και να «σκέφτονται» μ' αυτόν τον τρόπο...»
(δελτίο τύπου)
