της Σοφίας Γεωργοβασίλη

Είναι ένα ζεστό φθινοπωρινό πρωινό και η δεκαπεντάχρονη Άννα, όπως κάθε μέρα, οδηγείται στο σχολείο από τη μητέρα της που δυσανασχετεί για τη συνηθισμένη της απάθεια. Στο ραδιόφωνο η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας προαναγγέλλει την έλευση της καταιγίδας Ήβης και συνιστά τη λήψη των απαραίτητων μέτρων. Λίγο αργότερα η Άννα θα πηδήξει με αποφασιστικότητα τα κάγκελα για να συναντήσει το αγόρι της και μια φίλη. Όλα φαίνονται προγραμματισμένα. Στους παγωμένους διαδρόμους του νοσοκομείου η Άννα αφηγείται ένα όνειρο με ζαρκάδια δυνατά και ελεύθερα, ενώ τα παιδιά αστειεύονται ζωγραφίζοντας στην κοιλιά της τα πιθανά ονόματα ενός αγέννητου μωρού. Η χειρουργική επέμβαση θα δοθεί αργά αλλά από απόσταση, ως αντανάκλαση στον καθρέφτη. Όταν η Άννα ξυπνήσει, η καταιγίδα θα έχει περάσει, αλλά τίποτα δε θα είναι όπως πριν.
Ιστορία μιας έκτρωσης στην εφηβική ηλικία που διαδραματίζεται μέσα σε ένα σχολικό οχτάωρο, η τρίτη μικρού μήκους ταινία της Σοφίας Γεωργοβασίλη, απεικονίζει μέσα σε μόλις 15 λεπτά, με έντονο αλλά συγκρατημένο τρόπο ένα δύσκολο ταξίδι ενηλικίωσης, μια σφοδρή καταιγίδα στην πόλη και στην ψυχή ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Η σκηνοθέτιδα εστιάζει κυρίως στο πρόσωπο της νεαρής της ηρωίδας (εξαιρετική η ερμηνεία της Daphne Peel), ρίχνοντας κλεφτές αλλά καίριες ματιές και στον κοινωνικό και οικογενειακό περίγυρο, εκεί που το χάσμα επικοινωνίας είναι ιδιαίτερα ορατό. Με εικόνες άλλοτε διαυγείς κι άλλοτε κοκκώδεις, με την παρεμβολή της ιστορίας των ζαρκαδιών και το ονειρικό τους πέρασμα, με τη λακωνικότητα και την αιχμηρότητά του, το Memoir of a Veering Storm αντανακλά ένα βίαιο πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ωριμότητα, μια καταιγίδα που το όνομά της έχει εδώ τη σημασία του. «Τίποτε δεν έγινε από αυτά που έλεγαν», μονολογεί η μητέρα στο τέλος της ταινίας. Και η μητρική άγνοια παίρνει ως απάντηση ένα σκληρό και δυναμικό εφηβικό βλέμμα.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου